Os sincericidas din o que pensan sen ningún tipo de filtro. Según se lles pasa pola cabeza, sóltano pola boca. Cren que dicir as cousas tal e como as cavilan é sinónimo de ser boas persoas… WTF?
Características dos sincericidas
1. Carencia de autocontrol e de respeto hacia os demáis
“Son tan honrado/a que che vou a decir o que opino de ti (queiras escoitalo ou non)”. Canta decencia, eh? Pois vai a ser que non.
Todos/as temos dereito a expresarnos, pero non todo vale. A túa liberdade remata onde comeza a do outro. Ti tes o dereito de expresarte, pero tamén debes de ter en conta que as persoas teñen o dereito de querer escoitarte ou non. Así que amigo/a sincericida, que che pareza ben dicir unha verdade, non significa que sexa o correcto. Mórdete de vez en cando a lingua, malo sexa que te envelenes…
2. Empregan a verdade para ofender
Dicir as cousas ás bravas, por moita verdade que conteñan, pode facer dano. Os sincericidas son persoas que se cren en posesión da razón absoluta, e por iso se fan escoitar, pasando por riba dos demáis sen despeitearse.
Voute poñer pingando (escudándome en que é a miña forma de ser). Son tan sincero/a… Non mo podes tomar a mal, xa sabes como son, digo todo o que penso… Dar opinións ofendendo, insultando, denigrando ou humillando ao outro, isto exactamente con que intención se fai? Creo que por caridade cristiana non.
3. Cero empatía
Os sincericidas din o que se lles pasa pola cabeza sen valorar as consecuencias que as súas palabras poden ter no outro. Non se deteñen nin por un momento a poñerse na pel da persoa coa que están falando. Non lles importan o máis mínimo os sentimentos dos demáis. Consideran que a súa opinión é motivo máis que suficiente para decir verdades como puños, e vailles a dar igual que o seu interlocutor se sinta ferido ao escoitalos.
Exemplo de sincericidio
Imaxínate que estás nun evento típico do verán, nunha voda, por exemplo. Unha amiga túa tamén acude e, de repente, espétache (como é taaaaaan sincera/o): “ese traxe é horrible”, “quédache fatal”, “debeuche quedar a cabeza ben descansada cando decidiches poñelo”, “non tes espellos na casa”, etc. Por moi pouco que lle guste a alguén a roupa que levas posta, non ten ningún dereito a atacarte por iso, e moito menos se ti non lle pides a súa opinión. Xa o cantaba Manolo García “si lo que vas a decir no es más bello que el silencio, no lo vayas a decir”.
O sincericidio non é unha virtude
Os sincericidas soltan todo o que pensan sen que se lles pregunte, critican sen ter en conta os sentimentos dos seus interlocutores e, encima, inchan o peito pensando que iso é unha virtude.
“Dicir as cousas tal e como son” non é sinónimo de bondade, para iso hai que ser capaces de poñerse na pel da outra persoa. Existen formas e formas de comunicar o que se quere dicir sen ferir os sentimentos dos demáis.
Así que sincericida querido/a, deixa de colgarte a medalla de “eu son moi boa persoa, son moi sincero/a, digo todo o que penso… O que ves é o que hai” porque non é algo do que debas presumir, máis ben todo o contrario. Non confundas a falta de empatía e de respeto polos demáis con algún tipo de virtuosismo. Botar a lingua a pacer coa excusa de que “é que son así” non é ningún mérito.
Psicóloga Lugo
Janet Díaz