Blogue

20 consellos para reducir a ansiedade | Psicólogo Lugo

Hoxe vouche a decir 20 cousas que podes facer dende agora mesmo que che axudarán a reducir a ansiedade. Algunhas seguramente xa as sabes, pero non está de máis recordalo de vez en cando e, sobretodo, ponas en práctica!

  1. Estar relaxado/a e estar ansioso/a son incompatibles, así que aprende e practica algunha técnica de relaxación máis rápido que deprisa.
  2. Durme entre 6 e 8 horas. Descansar ben é imprescindible para ter a ansiedade baixo control.
  3. Xestiona o teu tempo. Non procrastines, que nos coñecemos e ao final iso de “mañá xa o farei” acaba como acaba.
  4. Non digas si cando queres decir non. Se cumples cos desexos dos demáis sen ter conta os teus, ademáis de facer cousas que non che apetecen nin un chisco, acabarás frustrado/a e rabioso/a.
  5. Ponte a facer exercicio físico. Algo tan sinxelo coma facer deporte é man de santo para a ansiedade.
  6. Fai tamén exercicio mental: lectura, escritura, cálculo, crucigramas, sudokus… Mentres esteas concentrado/a nestas actividades non poderás estar cavilando sobre aquilo que che xera ansiedade.
  7. Non turres contra as paredes. Acepta que hai cousas que non podes evitar e que tamén hai cousas que non teñen solución. Non falo de resignarse, senon de aceptar determinadas situacións (por pouco que che gusten).
  8. Non lle deas mil voltas ao que aconteceu onte, fai dous meses ou cinco anos. Lembra que vivir no pasado quítache forzas para disfrutar do presente.
  9. Deixa de xogar aos adiviños/as predecindo un futuro aterrador. Non podes controlar o que acontecerá mañá, nin dentro de 6 meses e moito menos dentro de 5 anos.
  10. Mantén ordenado o teu entorno. Evitar o caos físico axuda a non ter caos mental.
  11. Non te critiques tanto. Ninguén é perfecto, todos cometemos fallos, incluso ti.
  12. Non esperes a que chegue o momento ideal para levar a cabo un proxecto. Os momentos perfectos con cero riscos rara vez existen. Se tes ilusión por algo, analízao en profundidade, calcula as consecuencias e se hai posibilidades de éxito… Tírate a piscina! Sen realista e non te poñas obxetivos inalcanzables.
  13. Toma perspectiva. Moitas cousas non son tan terribles como cremos, intenta ser máis obxetivo/a.
  14. Come sano. Evita o tabaco, o café, o alcohol, os alimentos procesados… Dieta mediterránea, por favor!
  15. Rompe coa barreira de confort. Atrévete a sair da túa zona de seguridade.
  16. Toma decisións. Non te acomodes na mediocridade por moi familiar que che resulte.
  17. Delega. Ti non podes con todo nin con todos/as, pide axuda, que non che dé vergoña admitilo, pásanos a todos/as.
  18. Ten paciencia. A veces os cambios tardan en chegar. Eso de cambios rápidos e sen esforzos non che é o máis habitual.
  19. Non tomes decisións en momentos de cabreo, ansiedade ou medo. Espera a tranquilizarte para actuar.
  20. Ten claro que é o que te fai feliz e unha vez que o sepas… Faino máis a miúdo! Pasa máis tempo cos teus seres queridos. O anuncio de Ruavieja exemplifica isto moi ben (ainda que Rafael Santandreu non é santo da miña devoción, neste caso dígolle “amén”).

Cales son as que máis che gustan? Tes algunha outra?

Psicóloga Lugo

Janet Díaz

Loito. É Nadal e hai unha cadeira vacía | Psicólogo Lugo

Temos o Nadal enriba. As luces nas rúas, os anuncios de televisión, os escaparates, os productos típicos destas datas… O mundo non se detén ainda que ti esteas de loito.

Loito en Nadal

Para moita xente estas festas son un motivo de ledicia, de reencontro. Pero para as personas que sufriron algunha pérdida, coma ti, é un momento moi duro, por ser precisamente a época na que  máis notas as ausencias. Reunirse arrededor dunha mesa na que esa cadeira vacía é tan evidente, aflíxete e énchete de añoranza. Non te castigues por sentirte mal, é completamente natural.

Trátase dunha data moi emotiva. Seguramente albergues na túa memoria  mometos felices da túa infancia. Pero co paso dos anos, inevitablemente, sumáronselles outros recordos máis duros. Ademáis de acordarte da ilusión coa que esperabas aos Reis Magos, é posible que agora tamén evoques a pérdida dos avós, cecais da parella, un pai, unh irmá, un fillo, tal vez unha filla… Como non sentir nostalxia?

A veces o Nadal tamén te conecta con esas cousiñas que non lograches, cos pequenos ou grandes disgustos da vida: rupturas, peleas, desilusións, enfados, separacións, distanciamentos… Todo axuda a que o sentimento de abatemento se instale en ti.

O que os demáis esperan de ti

Con moita frecuencia familiares e achegados empúrrante, presiónante ou pídenche que tires adiante, que ainda que sexa que o fagas por eles/as. E ti que por dentro estás destrozado/a, non tes forzas nin ganas de nada, pero tampouco queres arruinarlles as festas. Que fas? Como actúas?

O meu consello é que fagas o que che apeteza, sempre e cando non sexa quedarte solo/a e illado/a. Se queres mandar ao corno o Nadal, mándao. Se non che apetece celebrar ou acudir a unha cea ou comida, non vaias. Se non queres poñer a árbore de Nadal, non a poñas. Si che apetece facer unha pequena escapada, faina. Ti mellor ca ninguén coñece as túas necesidades.

Se che din “sa deberías estar ben”, “xa pasou moito tempo”, “a vida sigue”, etc. Non lle lo tomes a mal, esas persoas desexanche o mellor, que non o expresen da forma máis adecuada ou non acaben de comprenderte, non significa que non te queiran.

Acepta o teu loito

Non fagas como que non pasa nada, así que non intentes fuxir das túas emocións nin dos teus recordos. Se tes que chorar, chora. Non te sintas mal por botar de menos a alguén, que non che dea medo emocionarte.

 

Psicóloga Lugo

Janet Díaz

Bibliografía

Instituto IPIR

 

Os celos | Psicólogo Lugo

Os celos poden presentarse en calquera relación: entre irmáns, amigos/as, compañeiros/as de traballo ou estudios, etc. Pero onde máis dano fan é no mundo da parella, e sobre estes últimos vou a escribir hoxe.

Que son os celos

Son unha resposta emocional que xorde cando unha persoa percibe unha ameaza (sexa real ou imaxinaria) hacia algo que considera propio, neste caso, hacia a súa parella.

Cando tes a sospeita infundada de que a túa parella se interesa por outra persoa, os celos se apoderanse de ti. Nese intre deixas de percibir a realidade tal e como é, xa que te centras en descubrir a posible traición e tes como obxetivo desenmascarar ao teu querido/a infiel (ainda que non o sexa). Se hai que chantaxear, espiar, invadir a vida privada do outro, hackear a conta do caralibro ou manipular, pois faise. O fin xustifica os medios. Ou tal vez non…

 

Celos son puñales que se clavan…

Os celos están á orde do día e é un tema que podemos atopar en moitísimas cancións, libros ou películas. Si, os celos son unha resposta emocional moi habitual, pero habitual non quere dicir que sexa boa. Que quede clarito, clarinete: ter celos non ten NADA de positivo.

Confianza

Un pilar básico nas relacións de parella é a confianza. A medida que os celos aparecen, a desconfianza aumenta. E sen confianza non hai amor.

De que sirve que a túa parella sexa sincera e fiel se ti non a cres? Dará igual o que faga ou diga, ti estarás de mal humor, desconfiando, refunfuñando, botandolle cousas á cara… E ao final o teu peor pesadelo acabarase cumprindo: a relación romperase, pero non por posibles terceiras persoas, senon porque ti mesmo/a o favoreciches co teu comportamento.

 

Control

“Con quen falas?”, “a onde vas así vestido/a?”, “non me gusta que salgas sen min”, “quero que te poñas guapo/a só para min”, “por que miraches a esa persoa?”, etc.

Non podes controlar a ninguén por moitas inseguridades que teñas, salvo que o/a metas nunha gaiola ou o/a teñas atado/a en corto.

Namóraste dunha persoa libre, así que non pretendas cambiala ou limitarlle a súa liberdade. A non ser que queiras ter ao lado a un cadeliño/a faldeiro que non se atreva nin a atar os cordóns dos zapatos sen permiso. Ou selo ti.

 

Mitos

Se ten celos, é que me quere

Isto é máis falso co máster de Cifuentes.

Os celos non son ningunha expresión de amor. De feito, os celos non teñen nada que ver co amor, senon co desexo de posesión. A MIÑA parella, o MEU marido, a MIÑA moza, o MEU rapaz… E non fará falla que diga que o feito de considerar que as persoas son unha propiedade é bastante enfermizo.

Quérote e necesítote

Outra vaca no millo.

A pesar de ser unha frase que se pode escoitar con moitísima facilidade en cancións pastelosas, película cursis, poemas, series ou novelas románticas. Iso de “necesitar” é absurdo. Que necesitamos realmente para vivir? Comer, respirar, dormir, ir ao baño e pouco máis.

Se pensas que necesitas a túa parella, sinto decirche que eres unha persoa emocionalmente dependente. A frase correcta é: quérote, pero non te necesito. Ti es un ser independente e á outra persoa quérela, escóllela, ámala, pero non a necesitas para vivir nin sentirte completo/a. Iso de sen ti morro é unha patraña (ao final do artigo deixo un link cunha entrada que fixen fai uns meses sobre o mito da media laranxa).

 

Pide axuda

Si a túa parella é celosa, ti non podes facer nada para que deixe de selo. Que non se che pase pola cabeza empezar a autolimitarte para que el/ela non se enfade.

Se o/a celoso/a es ti, a veces é necesario acudir a un psicólogo. En moitas ocasións, detrás dese temor á pérdida do ser amado, á infidelidade ou ao abandono, hai medo á soidade, baixa autoestima,  inseguridades ou crenzas irracionais sobre o amor.

 

Recapacita

Quere a túa parella coa man aberta. Se a pechas moi forte para que non se vaia do teu carón…

  • Non saberás se a túa parella está contigo porque quere ou porque non pode marchar.
  • Máis tarde ou máis cedo cansaraste de apretar e acabaredes danados os/as dous/dúas.

Non esquezas que os celos patolóxicos con demasiada frecuencia acaban en maltrato, xa sexa psicolóxico ou físico (ou ambos).

 

Link:

Existe realmente a media laranxa?

Psicóloga Lugo

Janet Díaz

 

O tamaño importa?

A moitos homes preocúpavos o tamaño do voso pene, a pesar de que o que tedes é máis que sufieciente para dar e experimentar pracer. A crenza popular reza que: canto máis grande, mellor. Será certo?

Datos obxetivos

  • En España o tamaño medio dun pene erecto é duns 13 centímetros e medio.
  • O falo que non chega aos 7 centímetros en erección, denomínase micropene.
  • Un pene pequeno en estado erecto mide entre os 7 e os 12 centímetros.
  • Un pene grande é o que mide máis de 17 centímetros.
  • E bautízase como macropene si supera os 20 centímetros.

Os micro e macropenes, ben sexa polo pequeno ou polo gran tamaño, poden presentar algunha dificultade á hora do coito (ainda que non teñen porque). Pero os falos que oscilan entre estas dúas medidas, físicamente poden proporcionar un pracer similar.  

Importa ou non importa o tamaño?

Si, pero non. Resposta galega onde as haxa, oigan! Á hora de ter relacións sexuais puramente físicas, o tamaño carece de relevancia. Certo é que hai persoas ás que un pene grande lles resulta máis apetecible ca un máis pequeno, para gustos cores. Do mesmo xeito, hai xente reacia aos membros viriles grandes. Son, simplemente, os gustos de cada quen, e sobre o morbo non hai nada escrito. Se a ti che gustan os rabos grandes, magnífico. Se os prefires pequenos, perfecto tamén.  

A maior tamaño, maior pracer no coito?

Non. O  anhelo de ter un pene ben grande é unha obsesión que non ten ningún fundamento funcional, tan só se trata dun factor estético.

Penetración vaxinal

  • A vaxina é un órgano flexible que se expande e contrae en función do tamaño do pene. Está formada por músculos elásticos que se adaptan, así que mida o che que mida o pene, a vaxina axústase a el.
  • No primeiro tercio da vaxina (primeiros 4 – 5 centímetros) é onde se atopan a maioría das terminacións nerviosas, disminuindo a sensibilidade no segundo e terceiro tercio. Polo cal un pene pequeño pode chegar fácilmente ao primeiro tercio da vaxina e proporcionar satisfacción.

Penetración anal

O texido anal é moi sensible e un falo grande pode xenerar máis dolor que pracer. Se o membro é moi grande, por moito lubricante que se empregue, produce molestias. Neste caso, menos é máis.  

A sexualidade non é xenitalidade

Como vimos, a influencia do tamaño dos xenitais no pracer sexual non ten moita cabida. Pero o que si que inflúen son os complexos. Se vas pola vida pensando que o teu pene é ridículo, queiras ou non isto acabará repercutindo na túa vida sexual. Se estás acomplexado polo tamaño do teu falo, vivirás o sexo con angustia e ansiedade, baixará a túa autoestima e perderás a confianza en ti mesmo. E estes medos e preocupacións si que poden xerar disfuncións sexuais como poden ser os problemas de erección ou os problemas na exaculación.  

Lembra

A maxia faina o mago, non a varita. Deixa de preocuparte polo tamaño da túa pirola (faime moita gracia esta palabra ;)) e préstalle máis atención á forma de usala.

Psicóloga Lugo

Janet Díaz

Bibliografía

https://www.medicina21.com/enfermedades/ver2/2395?page=2&per-page=6

O experimento da prisón de Stanford | Psicólogo Lugo

O experimento do que vos falo hoxe realizouno Philip Zimbardo, colega do noso vello amigo Milgran sobre o que  escribín fai uns meses (ao final do artigo deixo o link). Corría o ano 1971 e este psicólogo quería estudiar o comportamento das persoas dentro das prisións e para conseguilo recreou unha cárcere nun sótano da Universidade de Stanford. Como el mesmo dicía, quería “ver como se comportaba xente boa en situacións malvadas”.

Procedemento

Como en outros moitos experimentos, o estudio anunciouse nos xornais locais. O reclamo eran 15 $ ao día por participante no estudio. Das persoas que se presentaron voluntarias, seleccionáronse a 24; todos homes psicolóxicamente estables e en bo estado de saúde.

Os participantes repartíronse en dous grupos ao azar:

  • 12 deles formarían parte do grupo dos prisioneiros
  • os outros 12 serían os guardiáns

 

Os roles dentro do experimento

  • Alcaide

Zimbardo actuaba como o alcaide do cárcere; as súas funcións eran establecer as normas e observar todo o que  acontecera no transcurso do experimento (xunto con outros observadores).

  • Guardiáns

Os guardiáns vestían cunha indumentaria de estilo militar, con porras e gafas de espello. Tiñan que dirixir o cárcere da forma que a eles lles parecera máis axeitada. O único que tiñan prohibido era exercer violencia física.

  • Prisioneiros

Aos prisioneiros quitáronlles as súas pertenzas e vestían únicamente cunha bata. Púxoselles unha pequena cadea arredor do nocello e unha media na cabeza para simular que estaban rapados ao cero. Chamábanos por un número de identificación, xa que tiñan prohibido empregar os seus nomes. E carecían de calquera luxo, as comidas eran moi básicas e para durmir tiñan soamente un colchón e unha manta.

 

Que pasou no experimento?

En tan só uns poucos días evidenciouse o lado máis oscuro e inhumano das persoas…

Os prisioneiros comenzaron a sufrir humillacións e castigos por parte dos guardiáns. De feito, ao segundo día xa houbo un motín como protesta polas malas condicións nas que se atopaban. Os guardiáns para tratar de neutralizalos, por iniciativa propia, atacáronos con extintores e separáronos en dous grupos: os bos e os malos, coa finalidade de facerlles crer que había infiltrados entre eles.

Co paso do tempo os guardiáns, co propósito de reafirmar a súa autoridade, tomaron medidas cada vez máis duras e someteron aos prisioneiros a vexacións varias:

  • Exercicios forzados
  • Recontos cada vez máis frecuentes
  • Confiscación dos colchóns
  • Ir o baño pasou de ser un dereito a un privilexio
  • Obrigáronos a limpar os inodoros coas mans
  • Fixéronlles deambular espidos
  • Privación de comida
  • Zancadillas, empuxóns, zarandeos

As humillacións e os castigos pasáronlles factura aos prisioneiros: sufriron pensamento desorganizado, sarpullidos psicosomáticos, estrés, pánico… De feito, dous dos participantes tiveron que ser substituídos.

Un dos participantes de reeplazo, ao observar nada máis chegar o funcionamento da prisión, comezou unha folga de fame como protesta. Esta rebeldía foi castigada por parte dos guardiáns pechándoo nunha pequena celda totalmente espido. A reacción dos seus compañeiros prisioneiros foi bastante curiosa: considerárono un alborotador en vez de un camarada que trataba de axudarlles. Pasado un tempo, os guardiáns propuxéronlles un trato aos prisioneiros: liberar ao seu compañeiro de illamento a cambio das súas mantas. Menos un, todos decidiron quedarse coas mantas.

 

Fin do experimento

O experimento tivo que suspenderse ao sexto día, a pesar de que estaba programado para que durase varias semanas.

Detívose trala visita dunha persoa allea ao estudio, unha rapaza estudiante de postgrado que se alarmou ao ver a crueladade coa que alí trataban as persoas. Foi a única que o fixo, a pesar de que máis de 50 persoas alleas ao equipo visitaran o cárcere e observaran o que acontecía. Por que? Pois porque tanto os participantes voluntarios como os investigadores metéronse tanto na ficción do experimento, que non foron capaces de ver que a situación estaba fóra de control.

 

Conclusións

Non é algo que esteamos acostumados/as a escoitar pero… Un grupo de persoas sanas e estables poden converterse en torturadores con relativa facilidade. Xa sei que hai moitos “peros”, ainda así debemos ter en conta que o entorno inflúe no noso comportamento máis do que creemos e do que nos gustaría: formar parte dun grupo, vestir dunha forma determinada, os símbolos, as regras ou normas, o rol desempeñado… Modula a nosa forma de comportarnos. 

O “ben” e o “mal” non só se atopa no interior das persoas, así que non perdamos de vista aos factores situacionais. Cuns simples cambios no marco das relacións, aderezado cun pouco de despersonalización, impunidade e anonimato, é suficiente para que o reverso tenebroso das persoas saia á luz.

Reflexionemos

Con este experimento queda claro que se debería de andar con máis ollo coas persoas que ostentan e exercen algún cargo de autoridade. Cando unha persoa sinte que ten lexitimidade para facer cumplir as normas, pode extralimitarse e actuar como se fose máis importante o cumplimento dunha orde que a integridade física, psicolóxica e emocional das persoas.

Supervisión para controlar que as persoas non se sobrepasen na realización da súa función, por favor!

 

Link:

Artigo do experimento sobre a obediencia á autoridade: https://psicologajanetdiaz.es/obediencia-a-autoridade/

Psicóloga Lugo

Janet Díaz

Bibliografía

Zimbardo, P. El efecto Lucifer: el porqué de la maldad (2012).

 

Comportamentos de din moito de ti | psicólogo Lugo

No noso día a día facemos unha morea de accións ás que non lles prestamos demasiada atención, pero que din moito de nós. Que transmitimos aos demáis cos nosos comportamentos (sen necesidade de articular nin unha sóa palabra)?

1. Puntualidade

A puntualidade é unha conducta que pode revelar a túa capacidade de planificación e autocontrol. Ainda que tamén pode ser indicativo de que te autoesixes demasiado se esa exactitude a trasladas a outros ámbitos da vida.

No lado oposto están as persoas que chegan sistemáticamente tarde, as impuntuais. Elas viven cun pouco máis de tranquilidade que as anteriores, ainda que non acostuman a dar unha boa impresión.

Resumindo,

  • Se es puntual → parabéns, das a impresión de ser organizado/a e responsable (ainda que quizais vivas unha miguiña estresado/a).
  • Se es impuntual → seguramente te tomes a vida con calma, pero podes estar dándolles a mensaxe ás persoas coas que quedas de “o meu tempo é máis valioso ca ti”.

2. Escritura

É alucinante o que se pode averiguar dunha persoa con tan só ver a forma na que escribe. Vexamos algúns dos rasgos máis chamativos do comportamento caligráfico:

  • Se a túa letra é grande → expresas que tes unha personalidade extrovertida.
  • Se a túa letra é máis ben pequena → neste caso podemos falar de timidez ou introversión.
  • Se apretas moito ao escribir o bolígrafo contra o papel → demostras tensión, agresividade ou ansiedade.
  • Se misturas letras maiúsculas e minúsculas → pode ser indicativo dunha tendencia ao roubo e á deslealtade.
  • Se na firma o teu nome está envolto por un garabato → es introvertido/a, con tendencia ao illamento e/ou es una persoa que ten a necesidade de sentirse protexida e coidada.

3. Apretón de mans

O apretón de mans é un deses comportamentos que poderíamos chamar de carta de presentación. Hai moitas formas de dar a man, con cal te identificas?

  • Dar o apretón con moita forza → pode indicar demasiada agresividade e escaso autocontrol.
  • Dar a man moi floxa → non transmites seguridade.
  • Apretón de mans firme → demostras enteireza e seguridade en ti mesmo/a.
  • Dar a man de canto → indica que estás agusto e que te sintes en igualdade co teu interlocutor.
  • Ensinar a palma da man ao dar o apretón → denotas sumisión.
  • Colocar a palma boca a baixo á hora de dar a man → revela que te sintes por riba da persoa á que lle das o apretón.

4. Como miras á xente

Din que os ollos son o espello da alma e algo de razón hai niso. A túa forma de mirar é un das conductas que máis di dos teus sentimentos hacia a persoa que tes diante.

  • Se mantés a mirada fixa nos ollos do outro/a → mostras unha faceta extrovertida da túa personalidade. Ainda que dependendo de como mires tamén pode ser que esa persoa che guste, ou pode que esteas demostrando un pouco de agresividade hacia ela… Ándate con ollo se es capaz de ver o blanco dos ollos por debaixo da pupila de alguén que te mira fixamente!
  • Mirada fuxitiva → poida que non queiras ver á persoa que tes enfronte. Pero se o fas coa maioría da xente, quizais estás expresando a túa timidez.

5. Que mascota tes

A elección do animal de compañía di moito do teu comportamento:

  • Cans → os/as que optades por esta mascota adoitades ser persoas dominantes ás que lles gusta ser obedecidas, persoas enérxicas e/ou persoas que disfrutades de actividades ao aire libre.
  • Gatos → os/as que escollemos aos gatos disfrutamos da nosa independencia, adoitamos ser algo neuróticos/as e/ou estamos abertos/as a novas experiencias.

6. Como conduces

Deste tema xa falei nun artigo fai uns meses. Aquí che deixo o link: dille a un psicólogo como conduces e dirache como es.

 

E ti, sínteste identificado co significado dalgún destes comportamentos?

Psicóloga Lugo

Janet Díaz

Bibliografía

https://www.quora.com/What-are-the-really-small-things-that-tell-a-lot-about-a-persons-psychology-and-personality

https://psicovlog.weebly.com/

Gosling, S. D., Sandy, C. J. y Potter, J. (2010). Personalities of Self-Identified Dog People and Cat People.

Trastorno Límite da Personalidade | Psicólogo Lugo

O Trastrono Límite da Personalidade, ou Borderdine, é un dos trastornos de personalidade máis duros, complexos e polisintomáticos que hai. Tamén se coñece como o Trastorno das Relacións Interpersoais, xa que as persoas que o padecen presentan unha dificultade moi grande para manter relacións sociais equilibradas e satisfactorias, ainda que esta non é a única área afectada.

 

Perfil

O Trastorno Límite da Personalidade iníciase na adolescencia ou ao principio da idade adulta. Presenta unha prevalencia de entre o 2 e o 4% da poboación e é máis frecuente entre as mulleres.

A maioría das persoas con Trastorno Límite da Personalidade presentan inestabilidade emocional combinada con conductas socialmente perigosas, impulsividade e, sobretodo, idealización e devaluación das persoas extrema (pasan do amor ao odio nun abrir e pechar de ollos). Cando te queren, ti es o MÁIS (con maiúsculas). Pero no momento no que ti dis “non podo facer isto contigo porque bla bla” PREPÁRATE (tamén con maiúsculas). Cousas obxetivamente insignificantes, tómanas como si se tratasen de traicións imperdoables e sufren moitísimo por elas.

A ver se che soa…

“É unha persoa estupenda sempre e cando non pense que a traicionas”.

“Fai tres anos quedara en facer algo con el/ela, pero xurdiume un imprevisto e foime imposible. Dende aquela non me fala”.

“Dime que non me espía, pero pilleino/a varias veces argallándome no meu teléfono e/ou seguíndome”.

“Antes era unha persoa fantástica, pero comezou a obsesionarse conmigo e agora é un pesadelo”.

“Canto te quero!” E en cuestión duns minutos por calquera cousiña… “Por que me fas isto? Ódiote, eu lárgome de aquí, non te aguanto”.

 

Factores de risco para padecer o Trastorno Límite da Personalidade

Coma en moitos outros trastornos, non hai unha causa única que explique que unha persoa padeza o Trastorno Límite de Personalidade. Alguén que cumpra con algún dos seguintes factores de risco ten máis probabilidades de desarrollar este trastorno, pero isto non significa que obrigatoriamente o vaia a padecer. Tan só son factores predispoñentes.

Factores xenéticos

Este trastorno ten unha forte carga hereditaria.

Factores fisiolóxicos

Hai alteracións cerebrais nas zonas onde se atopan o control das emocións e da toma de decisións.

Factores ambientais

Con frecuencia relaciónase con problemas durante a infancia, sobretodo relacionados coa familia:

  • abandono emocional na nenez ou adolescencia
  • sufrir abusos sexuais durante a infancia
  • haber sido instrumentalizado polos coidadores (poñer ao cativo/a en contra da nai ou do pai)

 

Síntomas

  1. Son persoas espectacularmente sensibles ao abandono (real ou imaxinario). Sentirse rexeitados/as ou ignorados/as pode desencadear neles/as reaccións emocionais moi intensas, chegando nestes casos incluso a ameazar, suplicar e/ou realizar conductas autodestructivas.
  2. As relacións interpersoais son inestables, tanto no ámbito da parella, familiar ou nas amizades.
  3. Conductas impulsivas:
    • Tendencia a derrochar diñeiro
    • Abuso de sustancias
    • Conducción temeraria
    • Atracóns de comida
    • Conducta sexual promiscua
  4. Ameazas suicidas recurrentes e comportamentos autolesivos: cortes, queimaduras, ameazas suicidas e incluso os intentos de suicidio. Nalgúns casos estas conductas tamén se empregan como chantaxes e/ou manipulacións, xa que é a forma na que saben e aprenderon a relacionarse.
  5. Problemas de identidade: teñen unha autoimaxe distorsionada e inestable.
  6. Inestabilidade afectiva e numerosos cambios no estado de ánimo. Son moi susceptibles e pasan dun extremo anímico a outro en cuestión de segundos.
  7. Dificultades para controlar a ira: poden dirixila a outros/as en forma de ataques verbais ou físicos, ou dirixila a si mesmos/as en intentos de suicidio ou conductas autolesivas.
  8. Sentimento de vacío. Sinten un aburrimento crónico e un vacío existencial que non poden encher con nada.
  9. Ideación paranoide transitoria que pode aparecer en momentos de estrés intensos e dura minutos ou horas.

 

Curso

O Trastorno Límite da Personalidade é crónico, pero non dexenerativo. Isto quere dicir que se ben é un trastorno que se vai a presentar ao longo da vida, non ten porque ir empeorando.

 

Tratamento

Cun tratamento axeitado as persoas que padecen este trastorno poden levar unha vida normalizada. Certo é que hai algúns casos moi difíciles de tratar e que outros máis sinxelos, pero co tratamento apropiado de psicoterapia e farmacoloxía pódese lograr.

 

Recomendación para os familiares, amigos e parellas

O traballo psicoterapeutico coa familia é fundamental, tanto para brindarlles apoio como para ensinarlles como relacionarse dunha forma máis axeitada cos seus seres queridos. Convivir con unha persoa con Trastorno Límite da Personalidade non é tarefa sinxela, necesítase unha boa tolerancia á frustración e unha gran empatía, ademáis de moitísima paciencia.

Non pretendo demonizar ningún trastorno, respeto e admiro absolutamente a calquera persoa que loita día a día para ser unha mellor versión de si mesma. Agora ben, se unha persoa con Trastorno Límite da Personalidade non segue un tratamento farmacolóxico, se non vai a terapia e, en definitiva, non se esforza coidarse… O meu consello vai hacia a xente que os/as rodea: poñede distancia con estas persoas, sobretodo no mundo da parella, porque o podedes pasar moi moi mal.

 

Psicóloga Lugo

Janet Díaz

 

Bibliografía

  • American Psychiatric Association, Michael B. First DSM-5. Manual de Diagnóstico Diferencial
  • http://blazquezygarate.com/
  • http://www.fundacionarmaitlp.com/tlp.html
  • https://www.trastornolimite.com/tlp/los-sintomas-ocultos-en-el-trastorno-limite-de-la-personalidad

Comunicación con fillos adolescentes | Psicólogo Lugo

As relacións entre pais/nais e fillos/as adolescentes é conflictiva con bastante frecuencia. A maioría dos pais/nais queixádesvos de que non vos fan caso, de que apenas falan con vós, de que nunca están satisfeitos/as, de que as conversas se converten en batallas campais e de que, en definitiva, a vida familiar adquire un clima hostil.

Pais e nais de fillos/as con revolución hormonal, se vos sentides identificados, continuade lendo 😉

 

A adolescencia é unha época de cambio

A adolescencia implica cambios, seguramente que aceptades os físicos como parte do desenvolvemento, como parte da vida. Pero este proceso tamén inclúe cambios emocionais ou psíquicos, os cales non son tan fáciles de asumir ou entender.

Durante a infancia, a identidade dos vosos fillos/as moldeábase coa vosa influencia. Pero a  partir dos 12 anos (apróximadamente) existe unha necesidade evolutiva de crear unha identidade propia, cobrando unha importancia maior o grupo de iguais. Os amigos/as convértense na figura máis significativa e é por iso que notades que os vosos retoños comezan paulatinamente a alexarse de vós, para achegarse e pasar máis tempo cos seus compañeiros/as.

 

Os/as adolescentes necesitan intimidade, non invadades os seus espazos

Os/as adolescentes queren ter cada vez máis intimidade e autonomía, á vez que vós queredes seguir mantendo a mesma supervisión e control. Isto xera situacións conflictivas que, en función do estilo educativo que teñades, se reducirán co paso do tempo. A clave está na capacidade de flexibilidade que teñades; por suposto que teredes que continuar poñendo límites e normas, pero razonándoas e non impoñéndoas porque si. Algo fundamental é que aprendan que para obter máis liberdades, teñen que demostrar ser responsables.

 

Preocupación polas notas, drogas e sexo

Probablemente vos preocupen aspectos como os primeiros amoríos, relacións sexuais, rendemento académico, alcohol, tabaco… Pero debedes saber que o principal factor de protección o tedes na casa. Estade atentos ao que acontece nas súas vida e, se detectades algún indicio, falade do tema.

Pero claro, para conseguir que vos conten este tipo de cousas é preciso que teñades un bo clima de confianza. E isto tedes que traballalo desde a máis tenra infancia, non pretendades empezar a ter unha comunicación fabulosa en plena adolescencia. Se non o fixéstedes cando eran cativos, agora coa revolución hormonal vai a costarvos moito máis.

 

Como mellorar a comunicación cos vosos retoños na idade do pavo

Vexamos agora algúns dos erros máis típicos que se adoitan a cometer á hora de relacionarse cos fillos/as. A facer exame de conciencia!

Exceso de control co teléfono móvil

Cando os vosos fillos/as están cos amigos/as, non é boa idea mandarlles whatsApps ata aburrir do tipo: “onde estás?”, “con quen?”, “non te movas de ahí, eh”, “merendaches?”, “colliches a chaqueta?”, “non vaias a tal sitio”, “está Clara contigo?”, “que non se che esqueza tal cousa”, etc. E se non contestan (algo que acontece con frecuencia) a vosa preocupación aumenta e chamada telefónica ao canto: “por que non respondes?”, “estás ben?”, “para que tes o teléfono!”, bla, bla.

Sabedes que? Ter a uns pais/nais así de pesados, dalles vergoña. Por iso en moitas ocasións non vos responden e din iso de “quedeime sen batería” ou “tiña o teléfono en silencio“. Se os vosos fillos/as están cos seus amigos/as divertíndose e vós os interrompedes só porque queredes telos ben controlados, estádelos fastidiando.

Tedes que aprender a aguantar un pouquiño a incertidumbre que vos produce non ter aos vosos vástagos baixo supervisión, e deixar de  molestalos. Se sabedes onde están, por que ambientes se moven e quen son os seus amigos/as, tedes que darlles un pouco de marxe.  É moito mellor que, antes de que se marchen, vos digan onde estarán e con quen. E acordar algo do tipo: “se hai algún cambio de plans, se te retrasas, se acontece calquera cousa, avísanos”, que estalos atosigando constantemente.

Comunicación bidireccional, por favor

“Comiches?”, “fixeches o exame?”, “chegaches?”, “déronche a nota de mates?”… Se queredes obter algo máis ca un “si”, “non”, “non sei” por parte dos vosos fillos/as adolescentes, non os/as sometades  a un interrogatorio.

Non se trata só de pedir (ou esixir) información, senon de compartila. Averiguade (se non o sabedes xa) que temas lle interesan aos vosos fillos/as para ter sobre que conversar. Facédeos partícipes das vosas vidas, contádelles algunha preocupación, curiosidade ou chismorreo que teñades. Porque se só os atosigades con preguntas, o que conseguiredes é que se pechen na habitación e apenas falen con vós.

Non xuzguedes

Escoitade aos vosos fillos/as polo mero feiro de querer escoitalos, sen buscar a réplica, sen buscar confrontar os seus valores cos vosos. Se vos din “María fuma” e vos respondedes cun “uiuiuiuiuiuiuiuiiii, que mal, a ti que nin se che ocurra, eh!”. Aquí remata a conversa. Sen embargo, se lles preguntades: “mira, e a ti que che parece?, “pasouseche algunha vez pola cabeza facelo ti?”. Isto facilitará que non se cerren en banda e posibilitará que teñades unha charla sobre o tema.

Antes de dar un consello, preguntade se o queren

Aprendede a mordervos a lingua. Se lles soltades a típica frase de “xa cho dicía eu” ou “ti o que tes que facer é…”, estades dirixindo as súas vidas sen deixarlles reflexionar e, ademáis, é moi probable que para a próxima ocasión que teñan unha dúbida, non recurran a vós. É moito mellor un: “gustaríache saber que faría eu?”. Deste xeito, en vez de restrinxirlles o seu dereito de opinión ou elección,  despertades a súa curiosidade.

Reservade un oco tódolos días para conversar

Recoméndovos que gardedes un tempo e un espazo diario para falar de calquera cousa, por exemplo, durante a cea. Intentade ter unha conversa tranquila e, sobretodo, como apuntaba antes, non xuzguedes. Escoitade, escoitade e escoitade (é máis difícil do que parece). Para evitar distraccións aconséllovos desconectar tódolos dispositivos electrónicos: televisión, teléfonos, tabletas, etc. Haberá charlas superficiales e paliques profundos, pero o realmente importante é que manteñades unha boa comunicación e confianza entre vós.

 

Lembrade

Ser pais/nais de adolescentes é duro, pero ser adolescentes tamén.

 

Psicóloga Lugo

Janet Díaz

Bibliografía:

https://aprendemosjuntos.elpais.com/

 

 

A masturbación é boa ou mala? | Psicólogo Lugo

Históricamente a masturbación foi unha práctica sexual mal vista. Moitas culturas e relixións asociárona a algo pecaminoso e, incluso, nocivo para a saúde. “Non te masturbes que te vas quedar cego/a”, “vanche sair granos”, “quedaraste estéril”, “irás ao inferno”, etc. Pa-pa-rru-chas (encántame esta palabra), todas estas crenzas non teñen ningunha base científica. O que si se demostrou é que a masturbación non é prexudicial para a saúde, senón máis ben todo o contrario.

 

Beneficios da masturbación

1. Pracer ao alcance da man

Coa masturbación experimentamos sensacións pracenteiras. Co orgasmo libérase un torrente de endorfinas, dopamina e oxitocina, substancias que nos poñen de bo humor e nos fan sentirnos ben.  Necesitamos algunha razón máis para masturbarnos?

2. Favorece o autocoñecemento

Coñecer o noso corpo e o seu funcionamento é algo básico, e cando digo corpo refírome a todo o corpo, incluindo os xenitais.  A autoestimulación axúdanos a explorar a nosa sexualidade, permítenos averiguar que é o que nos excita, cales son os nosos ritmos, onde nos gustan máis as caricias…

3. Enriquece as relacións de parella

Se nos masturbamos, coñeceremos a perfección o noso mapa erótico. Isto permitirá que poidamos explicarlle ou ensinarlle a nosa parella (ou ao/á amante bandido/a) que é o que nos gusta.

Cada persoa é única, que ti te debezas polas mazás non implica que a min me agraden. Pero con demasiada frecuencia tendemos a dar por sentado que o/a noso/a compañeiro/a sexual vai a saber perfectamente cales son os nosos desexos. E é que por moi boas artes amatorias que se posúan, é imposible coñecer cales son as preferencias do/a compañeiro/a de cama a non ser que se digan, e para comunicarlas primeiro temos que ter claro nós mesmos/as cales son.

 

Se teño parella, teño que deixar de masturbarme?

Non.

Hai unha crenza errónea que consiste en pensar que a masturbación se practica só en etapas de soltería ou cando non se comparte a sexualidade con ninguén. Pero o certo é que a masturbación non é incompatible con ter parella.

Hai persoas que pensan que se a súas parellas se masturban é porque non están satisfeitos/as sexualmente, pero isto non é así. Unha persoa pode desexar e practicar a masturbación en solitario e o sexo en parella, non son aspectos excluintes.

Tamén hai quen cre que se a súa parella se masturba, terá menos ganas de practicar sexo con el/ela. Pero acostuma a acontecer o contrario. Quen mantén a masturbación individual, enriquece a súa vida sexual e a acción chama á acción, o que repercute no aumento das ganas de ter máis encontros sexuais. A excitación orixínase no cerebro e canto máis pracer nos deamos, máis desexo teremos, porque pensaremos máis no sexo. Pola contra, cando levamos un tempo sen estimular os xenitais, pensamos menos no sexo, o que conleva a un menor desexo.

 

Para rematar

A masturbación é unha práctica normal, agradable e boa para a saúde. Non ten nada de malo, sempre e cando se faga con moderación e, por suposto, na intimidade.

Non escribo este artigo co afán de obrigar a ninguén a masturbarse, pero si que o recomendo moito. Se naturalizamos a masturbación e a vivimos con toda naturalidade, disfrutaremos máis da nosa sexualidade e sentirémonos mellor. Mans á obra!

Psicóloga Lugo

Janet Díaz

 

Bibliografía

https://www.bbc.com/mundo/noticias/2016/05/160511_salud_masturbacion_beneficios_il

Matarías a unha persoa para salvar a cinco? | Psicólogo Lugo

A vida dunha persoa ou a de cinco… Hoxe veño con dilemas, prepárate para cavilar!

Pero antes vou a facer unha puntualización: este exercicio non vai sobre a creatividade, non se trata de que lle busques os tres pés ao gato. Debes escoller unha das dúas posibles respostas. Non perdas o tempo buscando unha terceira vía inexistente, vale?

Dilema

Primeiro escenario

Un tren fóra de control, imposible de deter, vai directo hacia cinco persoas que hai atadas nunha vía. En cuestión de segundos, morrerán aplastadas. Non tes tempo para baixar axudarlles nin para avisar a ninguén, pero si dispós do tempo suficiente para accionar unha panca que desviará o tren a outra vía, pero nesa vía hai unha persoa atada.

Rápido, non hai tempo que perder. Que fas? Accionas a panca para desviar o tren a esa segunda vía? Intercambiarías unha vida por cinco?

Ο Si          Ο Non

Segundo escenario

Imaxina de novo o tren desbocado que vai hacia as cinco persoas atadas. Observas a situación dende unha ponte na que hai un home moi corpulento. Esta vez só podes deter o tren se logras frenalo tirando á vía algo pesado.  Se empurras o home que hai na ponte, o seu voluminoso corpo deterá o tren evitando a morte das cinco persoas atadas na vía, pero el morrerá. Que fas? Empúrralo? Intercambiarías unha vida por cinco?

Ο Si          Ο Non

 

Resultados

Se contestaches que SI no primeio escenario e NON  no segundo, decidiches o que decide máis da metade das persoas.  A maioría presionarían a panca parar cambiar de vía, pero non empuxarían ao home pola ponte. Pero… Por que? En ambos casos sacrifícase unha vida para salvar cinco, dende a lóxica trátase da mellor opción en cada unha das situacións, non?

 

Distintos pareceres

Para a maioría da xente existe unha gran diferenza entre desviar un tren cunha panca ou empurrar a un home á vía. Cres que estas disparidades entre intercambiar unha vida por cinco en función do escenario son incoherentes ou son correctas?

No primeiro caso (activar a panca) óptase por un cálculo utilitario e lóxico que beneficia á maioría, cinco vidas por riba dunha. Pero no segundo caso (empurrar a un home) a maioría das persoas non optan por este razonamento, non escollen facer mínimo dano posible.

O que marca a diferenza entre unha escena e outra, é que na segunda hai que sacrificar personalmente a unha persoa. Empurrala interprétase como matar a alguén. Pero… E logo no primeiro escenario non se estaría matando a unha persoa tamén?

O certo é que tanto se decides activar a panca como empurrar a unha persoa, matas a alguén. Pero, evidentemente, o mero feito de non activar a panca ou de non tirar a unha persoa dende unha ponte, implica que por omisión tamén matas a cinco.

 

Sistema de crenzas e autoxustificacións

Non estamos programados para danar a inocentes, por iso nos costa tanto empurrar a unha persoa ainda que sexa para salvar a cinco. Pero si que estamos capacitados (algúns máis ca outros) en transformar a inocentes en culpables cunha facilidade abraiante e sacrificalos sen apenas titubear.

Se es racista e a persoa que hai no pico da ponte é un xitano, ou alguen coa cor de pel distinta á túa ou se trata dunha persoa con rasgos árabes, por exemplo, empurraríala?

E se unha desas cinco persoas que hai atadas na vía fose un amigo/a ou un familiar teu, que farías? Activarías a panca sen pestañexar ou empurrarías a ese/a gordecho/a pola ponte como se dun saco de patacas se tratase?

E xa si sumamos o dous factores anteriores de persoa que non nos agrada no pico da ponte e ser querido atado na vía… Case que xa non che pregunto o que farías, non?

 

Reflexiona

Salvando as distancias, no teu día a día atópasate con moreas de situacións parecidas ás deste experimento mental. Tomarás decisións excusándote en razóns que non seguen a lóxica, enfrontarás situacións nas que fagas o que fagas, ao final terás que sacrificar algo… A veces perderás algo de gran valor, outras veces cousas sen apenas importancia. Nalgunhas ocasións haberá persoas que salirán desfavorecidas coas túas eleccións, noutras non tanto.

O importante é que non esquezas que non facer nada tamén é tomar unha decisión.

 

Psicóloga Lugo

Janet Díaz

 

Bibliografía

Bartels, D. M. & Pizarro D. A. (2011) The mismeasure of morals: Antisocial personality traits predict utilitarian responses to moral dilemmas.

Punset, E. (2014) El mundo en tus manos.

 


Notice: Undefined index: opcion_cookie in /home/psicol31/public_html/wp-content/plugins/click-datos-lopd/public/class-cdlopd-public.php on line 416

Notice: Undefined variable: input_porcentaje in /home/psicol31/public_html/wp-content/plugins/click-datos-lopd/public/class-cdlopd-public.php on line 484